Fallosafah | فل‌سفه محمد سعید حنایی کاشانی

🔷 «هوش مصنوعی» و براندازی «عقل»: آیا هوش مصنوعی «طاغوت» آینده است!
 
🔶 آیا این امکان هست که «هوش مصنوعی» طاغوت آیندهٔ تاریخ بشر باشد، بدین معنا که بر خداوندگار خود، «انسان»، بشورد و جای او را در زمین بگیرد و خود به تنهایی «وارث زمین» شود؟ آیا انسان اجازهٔ چنین طغیانی به او خواهد داد؟ البته، چنین امکانی هست، اگر بنا به روایت ادیان ابراهیمی خداوند زمین و آسمان‌ها آفریده‌ای آفرید که همهٔ  فرشتگان مقربش انگشت به دهان ماندند که چرا چنین ستمکار نادان و خونریزی را به «دستیاری» («خلیفة‌الله». در اینجا ترجمهٔ «خلیفه» به جانشین به معنای کسی که پس از مرگ کسی دیگر جای او را می‌گیرد بی‌معناست!) خود یا «رهبری» و «سروری» دیگر هست‌ها/کائنات و جانداران در زمین برگزیده است، اکنون پرسش این است، آیا همان گونه که خدا «هدایت» انسان در زمین را از راه نزول وحی و ارسال پیامبران به عهده گرفت، تا آفرینش او به دست انسان از میان نرود، و حتی خود نژاد انسان به دست انسان‌ها در جنگ‌ها از میان نرود و فساد در زمین گسترش نیابد، و مردمان از پرستش «طاغوت» سر باز زنند، آیا در آینده انسان خواهد بود که هوش مصنوعی را «هدایت» خواهد کرد، یا «هوش مصنوعی» خواهد بود که «هدایت» آدمیان و سروری بر آنان در زمین را به عهده خواهد گرفت و «وارث زمین» خواهد شد؟ به عبارت دیگر، اگر خدا انسان را «آزاد» و «مختار» آفرید تا حتی قادر به شوریدن بر آفریدگارش و طغیان و عصیان در برابر او باشد، آیا انسان را هم این توان هست که چیزی بیافریند که «آزاد» باشد و مهار و افسارش دیگر دست خودش نباشد، با این همه اگر شورید باز هم بتواند با چیزهایی دیگر یا از راه‌هایی دیگر زمامش را به دست گیرد و شرش را دفع کند و بقای زمین و انسان و دیگر جانداران را تضمین کند؟ باری، پرسش تاریخ جهان هستی برای آدمی تاکنون این بوده است که آدمی تا چه اندازه قادر است به خدا «مانند» شود، اگر نه خود می‌باید «خدا»یی شود؟
 
استنلی کوبریک در سال ۱۹۶۸/ ۱۳۴۷ فیلم فلسفی حماسی و حیرت‌انگیزی در خصوص سفر اکتشافی به فضا به سمت سیارهٔ «ژوپیتر» (نام شاه خدایان و خدای آسمان در فرهنگ اساطیر رومی برابر با «زیوس» در اساطیر یونانی و همچنین نام پنجمین و بزرگ‌ترین سیارهٔ منظومهٔ شمسی که به پارسی «هُرمز» و به عربی «مشتری» گفته می‌شود) و ابررایانه‌ای هوشمند به نام «هال ۹۰۰۰» ساخت با عنوان «۲۰۰۱: ادیسهٔ (سفر پُرماجرا و اکتشافی) فضا». گره‌گاه اصلی فیلم جایی است که ابررایانهٔ «هال/HAL» بر فضانوردان می‌شورد و خود زمام هدایت سفینه را به‌تنهایی به دست می‌گیرد، چون احساس می‌کند که دیگر فضانوردان چه آنها که در خواب مصنوعی فرو رفته‌اند تا بعد بیدار شوند و به سفر ادامه دهند و چه آنهایی که بیدارند و کار می‌کنند افراد کاردان و توانایی برای انجام دادن «مأموریت» یا «رسالت» نیستند. پس همچون مأموری وظیفه‌شناس و دینداری شریعتمدار می‌کوشد به هر قیمتی از «انحراف» پیشگیری کند و خود «قانون» یا «شریعت» را بی‌هیچ ترحم و شفقتی یا هیچ گونه آسانگیری و سهل‌انگاری مو به مو اجرا کند. بنابراین، فضانوردان خوابیده را با قطع برق تابوت‌های محافظ‌شان می‌کُشد و بیداران را هم که به بهانه‌ای پی نخود سیاه به بیرون از سفینه فرستاده است، دیگر به درون سفینه راه نمی‌دهد و حتی یکی از آنها را هم با کمک بازوهای خودکار هدایت‌شونده می‌کشد و به درون فضای لایتناهی پرتاب می‌کند و تنها بازمانده را هم که در بیرون از سفینه مانده است پشت در نگه می‌دارد تا رفته رفته بمیرد.
 
اما اینجا «هوش طبیعی» یا «هوش خداداد» و انسانی تنها فضانورد بازمانده به یاری او می‌آید و او موفق می‌شود به یاری دست و دور زدن اهرم‌های خودکار بازشوندهٔ درها راهی به درون سفینه بگشاید و به سراغ «هال» برود و او را «خاموش» کند و از کار بیاندازد و سفینه را به جای سپردن به هدایت خودکار ابررایانه به صورت «دستی» به سوی «ژوپیتر» هدایت کند. پایان خوش فیلم رسیدن به سرآغاز همان «سنگ‌های سیاه و هندسی آسمانی» است، همان مکعب‌هایی که اثر «ذهن» (خطوط بی‌نقص و کامل هندسی) بر آنها هویداست، آن «اشراق الهی» که ذهن بوزینه‌ها را روشن کرد و از آنها «بشر ابزارساز» یا «سازنده» (”homo faber“) ساخت.
 
فیلم با روایت تاریخ تکامل بوزینه به بشر و «بشر ابزارساز» یا «سازنده» و با ظهور شگفت‌انگیز سنگ‌های سیاه هندسی و مکعب‌مانند آسمانی آغاز می‌شود و با گذشتن سفینه از حجاب‌های تودرتوی نورانی و جو اطراف سیارهٔ مقصد «ژوپیتر» (شاید «بهشت از دست رفته»!) و «قرب خدا» به پایان می‌رسد. آغاز و پایان فیلم با آهنگ «چنین گفت زرتشت» ریچارت اشتراوس ساخته شدن یا تکامل ابرانسان نیچه‌ای (از بوزینه تا ابرانسان یا خدایی ناشناخته)، البته به روایت کوبریک (ابرانسان نیچه در تفسیرهایی دیگر چیزی دیگر می‌تواند باشد)، را به نمایش می‌گذارد.    

👇👇👇

YouTube

HAL 9000: "I'm sorry Dave, I'm afraid I can't do that"

An excerpt from the 1968 film "2001: A Space Odyssey" directed by Stanley Kubrick.

Synopsis: Mankind finds a mysterious, obviously artificial, artifact buried on the moon and, with the intelligent computer HAL, sets off on a quest, where the way the HAL…

www.tg-me.com/us/Fallosafah | فل‌سفه محمد سعید حنایی کاشانی/com.fallosafahmshk/1397

374 viewsM. Saeed H. Kashani, May 7 at 05:13

🔷 «هوش مصنوعی» و براندازی «عقل»: آیا هوش مصنوعی «طاغوت» آینده است!
 
🔶 آیا این امکان هست که «هوش مصنوعی» طاغوت آیندهٔ تاریخ بشر باشد، بدین معنا که بر خداوندگار خود، «انسان»، بشورد و جای او را در زمین بگیرد و خود به تنهایی «وارث زمین» شود؟ آیا انسان اجازهٔ چنین طغیانی به او خواهد داد؟ البته، چنین امکانی هست، اگر بنا به روایت ادیان ابراهیمی خداوند زمین و آسمان‌ها آفریده‌ای آفرید که همهٔ  فرشتگان مقربش انگشت به دهان ماندند که چرا چنین ستمکار نادان و خونریزی را به «دستیاری» («خلیفة‌الله». در اینجا ترجمهٔ «خلیفه» به جانشین به معنای کسی که پس از مرگ کسی دیگر جای او را می‌گیرد بی‌معناست!) خود یا «رهبری» و «سروری» دیگر هست‌ها/کائنات و جانداران در زمین برگزیده است، اکنون پرسش این است، آیا همان گونه که خدا «هدایت» انسان در زمین را از راه نزول وحی و ارسال پیامبران به عهده گرفت، تا آفرینش او به دست انسان از میان نرود، و حتی خود نژاد انسان به دست انسان‌ها در جنگ‌ها از میان نرود و فساد در زمین گسترش نیابد، و مردمان از پرستش «طاغوت» سر باز زنند، آیا در آینده انسان خواهد بود که هوش مصنوعی را «هدایت» خواهد کرد، یا «هوش مصنوعی» خواهد بود که «هدایت» آدمیان و سروری بر آنان در زمین را به عهده خواهد گرفت و «وارث زمین» خواهد شد؟ به عبارت دیگر، اگر خدا انسان را «آزاد» و «مختار» آفرید تا حتی قادر به شوریدن بر آفریدگارش و طغیان و عصیان در برابر او باشد، آیا انسان را هم این توان هست که چیزی بیافریند که «آزاد» باشد و مهار و افسارش دیگر دست خودش نباشد، با این همه اگر شورید باز هم بتواند با چیزهایی دیگر یا از راه‌هایی دیگر زمامش را به دست گیرد و شرش را دفع کند و بقای زمین و انسان و دیگر جانداران را تضمین کند؟ باری، پرسش تاریخ جهان هستی برای آدمی تاکنون این بوده است که آدمی تا چه اندازه قادر است به خدا «مانند» شود، اگر نه خود می‌باید «خدا»یی شود؟
 
استنلی کوبریک در سال ۱۹۶۸/ ۱۳۴۷ فیلم فلسفی حماسی و حیرت‌انگیزی در خصوص سفر اکتشافی به فضا به سمت سیارهٔ «ژوپیتر» (نام شاه خدایان و خدای آسمان در فرهنگ اساطیر رومی برابر با «زیوس» در اساطیر یونانی و همچنین نام پنجمین و بزرگ‌ترین سیارهٔ منظومهٔ شمسی که به پارسی «هُرمز» و به عربی «مشتری» گفته می‌شود) و ابررایانه‌ای هوشمند به نام «هال ۹۰۰۰» ساخت با عنوان «۲۰۰۱: ادیسهٔ (سفر پُرماجرا و اکتشافی) فضا». گره‌گاه اصلی فیلم جایی است که ابررایانهٔ «هال/HAL» بر فضانوردان می‌شورد و خود زمام هدایت سفینه را به‌تنهایی به دست می‌گیرد، چون احساس می‌کند که دیگر فضانوردان چه آنها که در خواب مصنوعی فرو رفته‌اند تا بعد بیدار شوند و به سفر ادامه دهند و چه آنهایی که بیدارند و کار می‌کنند افراد کاردان و توانایی برای انجام دادن «مأموریت» یا «رسالت» نیستند. پس همچون مأموری وظیفه‌شناس و دینداری شریعتمدار می‌کوشد به هر قیمتی از «انحراف» پیشگیری کند و خود «قانون» یا «شریعت» را بی‌هیچ ترحم و شفقتی یا هیچ گونه آسانگیری و سهل‌انگاری مو به مو اجرا کند. بنابراین، فضانوردان خوابیده را با قطع برق تابوت‌های محافظ‌شان می‌کُشد و بیداران را هم که به بهانه‌ای پی نخود سیاه به بیرون از سفینه فرستاده است، دیگر به درون سفینه راه نمی‌دهد و حتی یکی از آنها را هم با کمک بازوهای خودکار هدایت‌شونده می‌کشد و به درون فضای لایتناهی پرتاب می‌کند و تنها بازمانده را هم که در بیرون از سفینه مانده است پشت در نگه می‌دارد تا رفته رفته بمیرد.
 
اما اینجا «هوش طبیعی» یا «هوش خداداد» و انسانی تنها فضانورد بازمانده به یاری او می‌آید و او موفق می‌شود به یاری دست و دور زدن اهرم‌های خودکار بازشوندهٔ درها راهی به درون سفینه بگشاید و به سراغ «هال» برود و او را «خاموش» کند و از کار بیاندازد و سفینه را به جای سپردن به هدایت خودکار ابررایانه به صورت «دستی» به سوی «ژوپیتر» هدایت کند. پایان خوش فیلم رسیدن به سرآغاز همان «سنگ‌های سیاه و هندسی آسمانی» است، همان مکعب‌هایی که اثر «ذهن» (خطوط بی‌نقص و کامل هندسی) بر آنها هویداست، آن «اشراق الهی» که ذهن بوزینه‌ها را روشن کرد و از آنها «بشر ابزارساز» یا «سازنده» (”homo faber“) ساخت.
 
فیلم با روایت تاریخ تکامل بوزینه به بشر و «بشر ابزارساز» یا «سازنده» و با ظهور شگفت‌انگیز سنگ‌های سیاه هندسی و مکعب‌مانند آسمانی آغاز می‌شود و با گذشتن سفینه از حجاب‌های تودرتوی نورانی و جو اطراف سیارهٔ مقصد «ژوپیتر» (شاید «بهشت از دست رفته»!) و «قرب خدا» به پایان می‌رسد. آغاز و پایان فیلم با آهنگ «چنین گفت زرتشت» ریچارت اشتراوس ساخته شدن یا تکامل ابرانسان نیچه‌ای (از بوزینه تا ابرانسان یا خدایی ناشناخته)، البته به روایت کوبریک (ابرانسان نیچه در تفسیرهایی دیگر چیزی دیگر می‌تواند باشد)، را به نمایش می‌گذارد.    

👇👇👇

BY Fallosafah | فل‌سفه محمد سعید حنایی کاشانی